Od dłuższego czasu próbuję swoich sił w szyciu sukienek. Słusznie zauważył mój przyjaciel, że wszystkie są w podobnym stylu. O, zgrozo! Ma rację. Każda z nich jest prosta bez wcięcia w talii. Wtedy postanowiłam, że ta będzie ostatnią w tym roku. Najnowszy model prostej zamieszczam poniżej na Dianie i na mnie.
Wykrój znalazłam w Burdzie 4/2017, model nr 110. Zauroczyła mnie pleciona mozaika na dekolcie. Bardzo szybko kupiłam bawełnę w krzykliwe kolorowe wzory, by jak najwierniej naśladowała model prezentowany w magazynie.
Pomimo prostego kroju, model nie jest prosty do uszycia. Plecionka wymaga dużego zasobu czasu i cierpliwości. Cienki materiał zaś był dla mnie bardzo trudny do ujarzmienia.
Lekcję pierwszą odebrałam, gdy zszyłam niedokładnie górne plisy dekoltu. Byłam zmuszona zacząć pracę nad tym fragmentem od nowa, gdyż krzywo wycięte plisy z materiału nie dało się zszyć tak, by wpasowywał się w pomocniczy papierowy szablon. Pomimo poprawy, idealnie mi nie wyszło.
Lekcję drugą - zupełna amatorszczyzna - nie obrzuciłam ściegiem overlokowym kieszeni i potem musiałam to nadrabiać.
Lekcję drugą - zupełna amatorszczyzna - nie obrzuciłam ściegiem overlokowym kieszeni i potem musiałam to nadrabiać.
Mam nadzieję, że pisząc o tym, zakoduję w głowie te treści:)
Podsumowując, sukienka jest bardzo wdzięczna, prosta, acz interesująca. Dużo się dzieje zarówno na tkaninie jak i na dekolcie. Jedynym minusem, jaki zauważyłam to fakt, że przy podnoszeniu rąk, cała sukienka unosi się do góry - przyczyną jest bardzo rozłożony dekolt na ramionach.
Pomimo tej małej niedogodności, uważam ją za udany produkt i marzę, by choć raz ubrać ją w tegoroczne lato, które pogodowo nas nie rozpieszcza:)
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz